Στο final-8 του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ο Λέων Μεσολογγίου

Κατηγορία: ΑΣ Λέων

Ένα μπασκετικό θαύμα γεννημένο από ψυχή, ιδρώτα και πίστη.

Η ομάδα του ΛΕΩΝ Μεσολογγίου κατάφερε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα: να μπει στις 8 καλύτερες ομάδες της Ελλάδας στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Όχι μια ακαδημία με “δυνατό όνομα”, όχι ένα μεγάλο σωματείο με πολυτελείς εγκαταστάσεις… αλλά μια τοπική ομάδα, φτιαγμένη από παιδιά της Αιτωλοακαρνανίας και της Πάτρας, που ενώθηκαν με έναν κοινό στόχο: να γράψουν ιστορία.

Και την έγραψαν.

Έχτισαν κάτι μοναδικό, κάτι που για πολλούς φάνταζε ακατόρθωτο. Έγιναν ΟΜΑΔΑ, έγιναν ΑΔΕΛΦΙΑ. Κι έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να φτάσουν εδώ.

Παιδιά 18 χρονών που προσπαθούν κάθε μέρα να τα προλάβουν όλα.

Σχολείο, Πανελλήνιες, προπονήσεις, αγώνες.

Και τα κατάφεραν.

Γιατί δεν το έβαλαν κάτω.

Γιατί αγαπούν το μπάσκετ και την ομάδα τους.

Γιατί πίστεψαν πως μπορούν. Και μπορούσαν.

Γιατί αυτή η ομάδα δεν έπαιζε απλά.

Πάλευε. Ονειρευόταν. Αγαπούσε.

Παιδιά, που έμαθαν να διαχειρίζονται το βάρος της ευθύνης, να τιμούν τη φανέλα που φοράνε, να αγωνίζονται με καρδιά και ήθος. Παιδιά που στήριζαν ο ένας τον άλλον σε κάθε πτώση, σε κάθε άσχημη μέρα, σε κάθε ήττα που τους λύγιζε. Και πάντα σηκώνονταν – όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί δεν ήξεραν άλλο τρόπο.

Μπράβο σας. Μπράβο για όλα.

Για τον κόπο σας, για την ψυχή σας, για τη δύναμη να κυνηγήσετε κάτι μεγάλο σε μια εποχή που όλα μοιάζουν δύσκολα. Μας δείξατε τι σημαίνει να αγαπάς το μπάσκετ. Τι σημαίνει να αγαπάς την προσπάθεια. Μας κάνατε υπερήφανους με τον πιο συγκινητικό τρόπο.

Κι αν αυτή η ομάδα έχει ψυχή, τότε η καρδιά της είναι ο προπονητής μας, Σωτήρης Φαράντος.

Ένας άνθρωπος που στάθηκε δίπλα στα παιδιά από την πρώτη μέρα. Που πίστεψε στο όραμα όταν ακόμα δεν υπήρχε δρόμος. Που τα στήριξε σαν πατέρας, τα καθοδήγησε σαν δάσκαλος και τα ενέπνευσε σαν αληθινός ηγέτης. Με σεβασμό, ταπεινότητα και αφοσίωση, κατάφερε να φτάσει την ομάδα εκεί που πολλοί δεν τόλμησαν ούτε να ονειρευτούν.

Αυτό που ζήσαμε φέτος δεν ήταν απλώς μια μπασκετική πορεία. Ήταν ένα μάθημα ζωής.

Και τώρα… η ιστορία συνεχίζεται. Γιατί όταν το όνειρο έχει χτιστεί με τόση αγάπη, κανείς δε μπορεί να το σταματήσει!