θαρρείς και βιάζεται! Στα 16 της χρόνια παίζει βασική στον «μνημονιακό» Παναθηναϊκό, έχοντας ορισμένες εξαιρετικές εμφανίσεις, στα 18 της παίρνει μεταγραφή για την Ιταλία, πραγματοποιώντας ένα παιδικό όνειρο και στα 20 κατακτά το πρωτάθλημα Ιταλίας.
Η Ανθή Βασιλαντωνάκη μιλάει στο SDNA για τη μέχρι στιγμής καριέρα της, τα όνειρά της συγκρίνει οπαδούς σε Ελλάδα και Ιταλία. Τη συναντήσαμε λίγο πριν πετάξει η Εθνική ομάδα βόλεϊ γυναικών για την Ουγγαρία όπου θα αγωνιστεί για τον τρίτο όμιλο του ευρωπαϊκού λιγκ και μας μίλησε για όλα.
Πώς ξεκίνησες να παίζεις βόλεϊ;
«Η αλήθεια είναι ότι ρυθμική έκανα στην αρχή. Ο μπαμπάς μου θεωρούσε ότι το βόλεϊ είναι πιο κατάλληλο για τις γυναίκες, ειδικά αν είναι και πιο ψηλές. Με κορόιδευε μάλιστα ότι το μπάσκετ είναι για έξυπνους. Είναι πιο ωραίο πιστεύω για τα κορίτσια το βόλεϊ και γι' αυτό ξεκίνησα σε ηλικία 8 ετών στις ακαδημίες της Αναγέννησης Βύρωνα»
Ποια ήταν τα πρότυπά σου όταν ξεκινούσες το βόλεϊ;
«Όταν ξεκινούσα να παίζω είχα τη Γκάμοβα και τη Φλίαρ τότε. Τώρα μ' αρέσει η Ογκιένοβιτς η πασαδόρος, η Λόγκαν Τομ. Αυτές είναι για μένα οι τοπ αθλήτριες»
Στα 16 σου πήρες μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, όπου αγωνίστηκες βασική. Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;
«Για μένα γενικά δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί γενικά δεν είμαι άνθρωπος που αγχώνεται για κάτι τέτοιο. Με βοήθησαν όλοι στον Παναθηναϊκό και οι συμπαίκτριές μου και οι φίλαθλοι ήταν όλοι σαν οικογένεια, οπότε για μένα ήταν αρκετά εύκολο»
Οι διαφορές Ιταλίας - Ελλάδας
Στα 18 σου, πήγες στην Ιταλία. Πόσο εύκολο ήταν να πάρεις μια τέτοια απόφαση;
«Για μένα ήταν το όνειρό μου από πάρα πολύ μικρή. Απ' όταν ξεκίνησα να αγαπάω το βόλεϊ ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, οπότε κυνηγούσα να φύγω στην Ιταλία ή οπουδήποτε στο εξωτερικό. Οπότε για μένα είναι ένα όνειρο που αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Ναι μεν είχε τις δυσκολίες του, ότι έφυγα απ' το σπίτι μου, ότι έπρεπε να μείνω μόνη μου, να είμαι σε μια ξένη χώρα, αλλά επειδή έκανα αυτό που αγαπούσα μου ήταν πιο εύκολο»
Πρόταση από κάποιο κολέγιο είχες προκειμένου να συνδυάσεις τις σπουδές με το βόλεϊ;
«Ναι είχα από αρκετά κολέγια. Αλλά δεν ήθελα να πάω. Γενικά στις σπουδές δε λέω όχι. Για μένα θα ήταν καλό πάω και να σπουδάσω αλλά πιστεύω το βόλεϊ στην Αμερική δεν εξελίσσεται πάρα πολύ. Γι' αυτό ίσως δεν το διάλεξα γιατί για μένα προτεραιότητα έχει το βόλεϊ»
Ποιες διαφορές εντοπίζεις στο ελληνικό και το ιταλικό πρωτάθλημα;
«Στην Ιταλία έχουν προφανώς καλύτερο επίπεδο, πολύ καλύτερη οργάνωση. Δεν έχουν βέβαια τα οικονομικά προβλήματα που έχουμε εμείς αλλά και πάλι πιστεύω ότι η ομοσπονδίες κι όλα τα κλαμπ είναι πάρα πολύ οργανωμένα κι έτσι μπορούν και φτιάχνουν ένα πολύ καλό πρωτάθλημα»
Θεωρείς δηλαδή ότι το ιταλικό βόλεϊ δεν το άγγιξε η κρίση...
«Όχι, πιστεύω πώς δεν το άγγιξε γιατί όλες οι ομάδες έχουν πάρα πολλούς χορηγούς. Στην Ιταλία είναι ένα πολύ μεγάλο άθλημα το βόλεϊ για τις γυναίκες ειδικά. Οπότε πιστεύω ότι δεν το έχει αγγίξει καθόλου. Όσο πάει γίνεται και καλύτερο»
Από την Αθήνα των 5 εκατομμυρίων κατοίκων στο Κονελιάνο των 36 χιλιάδων. Είχες πρόβλημα προσαρμογής;
«Αυτό ήταν το πιο εύκολο γιατί ούτε χανόμουν πουθενά και γενικά είναι πολύ εύκολα όλα. Τα είχα όλα δίπλα μου. Εντάξει, μετά από λίγο καταντάει κουραστικό να είσαι συνέχεια στο ίδιο μέρος, που είναι μικρό και βλέπεις συνέχεια τους ίδιους ανθρώπους αλλά έκανα τα ταξίδια μου οπότε, καλά είναι»
«Προτιμώ τη θέση της ακραίας»
Ξεκίνησες από τη θέση της διαγώνιας, οι προπονητές σου όμως σε χρησιμοποιούν και σε αυτή τη ακραίας. Αν σου δινόταν η επιλογή ποια θέση θα ήθελες να παίζεις;
«Μ' αρέσει πάρα πολύ η θέση της ακραίας. Όταν ξεκινήσαμε με κάποιους προπονητές να δουλεύω ως ακραία, άρχισε να μου αρέσει πιο πολύ διότι πιστεύω ότι κάνω περισσότερα πράγματα σε αυτή τη θέση. Αν έπρεπε να διαλέξω θα διάλεγα να παίξω ακραία»
Άλλα αθλήματα βλέπεις; Αντλείς στοιχεία από άλλους αθλητές;
«Βλέπω γενικά. Επειδή μου άρεσε από μικρή η ρυθμική βλέπω πολύ ρυθμική ενόργανη Δεν παίρνω πολλά στοιχεία από άλλους αθλητές. Γενικά πιο πολύ επικεντρώνομαι στο βόλεϊ. Μ' αρέσει να βλέπω και άλλα αθλήματα, μπάσκετ ας πούμε αλλά μέχρι εκεί»
Πώς έζησες το πρωτάθλημα στην Ιταλία που κατέκτησες με την Κονελιάνο;
«Ήταν απίστευτο όλο αυτό. Το είχαμε βάλει ως στόχο της ομάδας από την αρχή της χρονιάς και όταν φτάσαμε στο τέλος ήταν απίστευτο. Γενικά επειδή είμαστε μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα, ήμασταν σαν οικογένεια και ήταν μεγάλη χαρά»
«Δεν είναι στις επιλογές μου η επιστροφή στην Ελλάδα»
Είδες διαφορές στους Ιταλούς με τους Έλληνες οπαδούς;
«Γενικά στην Ιταλία οι οπαδοί ούτε βρίζουν, ούτε φτύνουν ούτε τίποτα. Είναι απλά θεατές που χειροκροτούν φωνάζουν σε βοηθάνε να παίξεις καλύτερα. Αν πας ας πούμε να παίξεις σε άλλη έδρα δεν πρόκειται οι άλλοι οπαδοί να σε βρίσουν να σε γιουχάρουν και τέτοια. Αυτά δεν υπάρχουν»
Θα επέστρεφες στην Ελλάδα αν είχες κάποια ελκυστική πρόταση;
«Δε θα το είχα στις επιλογές μου. Πιστεύω θα ήταν από τις τελευταίες επιλογές μου να γυρίσω στην Ελλάδα»
Σε έχει προσεγγίσει κάποια ελληνική ομάδα;
«Πιστεύω ότι αν ήθελα θα είχε γίνει κάποια προσέγγιση. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο»
Ποιο είναι το μεγαλύτερο αθλητικό σου όνειρο;
«Να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται. Να παίξω σε όσες πιο πολλές χώρες μπορώ στο εξωτερικό, στα καλύτερα πρωταθλήματα. Προφανώς θα ήθελα να παω σε Ολυμπιακούς αγώνες αλλά δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα»
«Θέλουμε χρόνο στην Εθνική για να δέσουμε»
Με την Εθνική νεανίδων είχατε φτάσει στην τέταρτη θέση της Ευρώπης. Πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό και με τις γυναίκες;
«Όσο και να θέλουμε χωρίς να έχουμε την κατάλληλη οργάνωση και χωρίς να κάνουμε προπονήσεις δε γίνεται. Μια ομάδα για να δέσει θέλει αρκετό χρόνο. Εμείς κάνοντας μόνο δέκα μέρες προετοιμασία για να πάμε σε κάποιο τουρνουά δεν πρόκειται να καταφέρουμε κάτι. Όλη τη χρονιά η κάθε παίκτρια παίζει σε διαφορετική ομάδα, παίζει με διαφορετικό στυλ, έχει άλλο προπονητή. Ο κάθε αθλητής μέσα στην ομάδα του μαθαίνει να κάνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα όλη τη χρονιά. Γυρνώντας η κάθε αθλήτρια έχει το δικό της στυλ, παίζει διαφορετικά. Δε μπορείς να δεθείς γρήγορα με τις συμπαίκτριές σου, θέλει χρόνο. Εμείς προκειμένου να δεθούμε θέλουμε τουλάχιστον έναν μήνα πιστεύω. Θέλουμε προπόνηση αρκετή, να έχουμε χρόνο. Δέκα μέρες δε φτάνουν να κάνεις τίποτα. Οπότε πιστεύω ότι χωρίς να έχεις δεθεί με την ομάδα σου είναι πάρα πολύ δύσκολο να φτάσεις κάπου ψηλά»
Η πολιτεία είναι δίπλα σας σε ο,τι χρειάζεστε;
«Όχι. Και που έχουμε χώρους να προπονούμαστε σε λίγο δε θα έχουμε ούτε αυτά απ 'ότι φαίνεται»
Στο όμιλο του ευρωπαϊκού λιγκ αντιμετωπίζεται εκτός της Ρουμανίας και της Σλοβενίας, την Ουγγαρία που πέρσι σας είχε στερήσει την πρόκριση στον τελικό. Σκέφτεστε την «εκδίκηση»;
«Ναι. Θα το ήθελα πάρα πολύ η αλήθεια είναι γιατί πέρσι νομίζω ότι στεκόμασταν πάρα πολύ μέσα στο γήπεδο, θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει κάπου ψηλότερα και φύγαμε με πολύ στεναχώρια. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε»
Για τα προκριματικά του ευρωπαϊκού πώς τα βλέπεις;
«Έχουμε αρκετό καιρό μπροστά μας γι' αυτο»
Πηγή: www.sdna.gr
