Σαν χθες, 21 Σεπτεμβρίου 1943 στην γειτονική Κεφαλονιά έλαβε χώρα η Σφαγή της ιταλικής 33ης Μεραρχίας πεζικού Άκουι από τους Γερμανούς ως αντίποινα για την Ιταλική παράδοση στους Συμμάχους κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των Γερμανών στο Β’ Παγκόσμιο που έμεινε χαραγμένη για πάντα στις ψυχές των ντόπιων που είδαν τον τόπο τους να γίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο βασανισμένων ψυχών. Οι άπειροι άντρες της μεραρχίας Ακουι που είχαν φτάσει μόλις λίγους μήνες πριν στο νησί βρέθηκαν αφοπλισμένοι, στριμωγμένοι σε χωράφια και δρόμους, με το βλέμμα γεμάτο φόβο. Οι επιπόλαιοι κατακτητές, θύματα της φασιστικής προπαγάνδας του Μουσολινι ήρθαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και την ωμότητα του Ναζιστικού καθεστώτος. Ο ήχος των πολυβόλων των μέχρι πρότινος συμμάχων τους έσμιγε τώρα με τις προσευχές και τις κραυγές τους.
Μη μπορώντας να δεχτούν τη μοίρα τους, στην πλειοψηφία τους νέοι άνδρες όπως ήταν, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι εκλιπαρούσαν για έλεος, άλλοι έσφιγγαν στο χέρι φωτογραφίες αγαπημένων τους, άλλοι τραγουδούσαν και άλλοι ψιθύριζαν τα ονόματα της οικογένειας τους πριν σωριαστούν στο χώμα. Το νησί σφράγισε τη γη του με το αίμα τους, κι η μνήμη εκείνης της σφαγής δεν είναι απλώς ιστορικό γεγονός, αλλά μια κραυγή για τη ματαιότητα του πολέμου και την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Κατά την επιχείρηση των Γερμανών περισσότεροι από 5.000 Ιταλοί στρατιώτες σφαγιάστηκαν και χιλιάδες άλλοι πνίγηκαν ή έπεσαν μαχόμενοι σε σημεία του νησιού.
Αυτά τα γνωρίζουμε πολύ καλά απο την ιστορία.
Πόσοι γνωρίζουμε όμως για την σύνδεση των Οινιαδών με το συνταρακτικό γεγονός;
Η περιοχή των Οινιαδών και ιδιαίτερα η ακαρνανική πολιτεία της Κατοχής στις όχθες του Αχελώου υπήρξαν το καταφύγιο δεκάδων Ιταλών που με την βοήθεια των ντόπιων κατάφεραν να σωθούν και να αφηγηθούν στη συνέχεια τα δραματικά γεγονότα. Κεφαλλονίτες ναυτικοί που γνώριζαν καλά τον τόπο μας εξαιτίας του διαχρονικού εμπορίου από το δέλτα του ποταμού Αχελώου και την πολύμηνη εργασία στον απέραντο κάμπο των Οινιαδών, περισυνέλεξαν και μετέφεραν τραυματίες, επιζώντες και φυγάδες Ιταλούς και φρόντισαν να τους μεταφέρουν σε ασφαλή σημεία.
Στο δασώδη τότε και άγριο κάτω ρου του Αχελώου, παρέδιδαν τα νέα αυτά παιδιά, στους ντόπιους οι οποίοι τα έκρυβαν και τα διέσωσαν από τους Γερμανούς. Στο σημείο αυτό δεν υπήρχε νικητής και ηττημένος, η ανθρωπιά έδειχνε το μεγαλείο και την υπεροχή της. Οι ντόπιοι δεν είδαν τους Ιταλούς επιζώντες ως στρατιώτες αλλά σαν νεαρούς ανθρώπους που έπρεπε να ζήσουν.
Τα νησιά στον Αχελώο, οι καλύβες στον κάμπο και τα κελάρια με τις καταπακτές στα σπίτια έγιναν καταφύγια για τους κατατρεγμένους. Οι γιαγιάδες τάισαν τους κατατρεγμένους και τους έντυσαν, οι άντρες τους έκρυψαν. Λίγο καιρό μετά κάποιοι από αυτούς εργάζονταν κοντά στις οικογένειες που τους διέσωσαν με μερικούς να αναχωρούν για την πατρίδα τους μετά τη λήξη του Παγκόσμιου Πολέμου. Ευγνώμονες για πάντα στους ντόπιους Οινιαδίτες που τους έσωσαν.
Μέσα από το χάος του πολέμου, σφυρηλατήθηκαν έτσι σχέσεις ζωής που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγοι οι ντόπιοι που στη συνέχεια φιλοξενήθηκαν στην Ιταλία από τους Ιταλούς διασωθέντες για σπουδές και έζησαν μαζί σαν οικογένειες. Ούτε λίγες οι περιπτώσεις που πολλοί Ιταλοί επέστρεψαν μετά τον πόλεμο και τη φυγή τους στην πατρίδα τους να δουν τα άτομα που τους διέσωσαν.
Οι ηλικιωμένοι αφηγούνται διάφορες ιστορίες σχετικά με τα γεγονότα αυτά τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά. Πρόκειται για ένα κομμάτι της ιστορίας μας που τιμά τον ντόπιο πληθυσμό για την ανθρωπιά και την ευαισθησία του μέσα στην πιο σκοτεινή εποχή της σύγχρονης ιστορίας.
Εκ του Γραφείου Τύπου «Οινιαδών Ανάπτυξις» - ΑΜΚΕ
