Επιμέλεια: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
…αυτά τα βράδια που κάθεσαι στον καναπέ ή πέφτεις να κοιμηθείς και τεστάρεις να δεις αν πονάει το γόνατο, αν μπορείς να κλείσεις το πόδι σου, αν μπορείς να σηκώσεις το χέρι σου. Αυτά τα βράδια που παλεύεις με τον εαυτό σου και το σώμα σου, βλαστημώντας τη μοίρα σου που σε έφερε σε αυτήν την κατάσταση, ελπίζοντας πως -όταν πέσεις να κοιμηθείς- το πρωί που θα ξυπνήσεις το σώμα σου θα έχει γιατρέψει κατά πολύ το πρόβλημα που έχεις.
Έλα όμως που δεν μπορείς να κοιμηθείς γιατί πονάς τόσο που δεν μπορείς ούτε πλευρό να γυρίσεις. Από την αγωνία σου ξυπνάς και τεστάρεις ξανά να δεις αν όντως πονάς ή αν νιώθεις καλύτερα. Ποτέ όμως δεν νιώθεις καλύτερα, ίσα ίσα που δεν κοιμάσαι κιόλας από το άγχος και την αγωνία της αυριανής μέρας.
Πόσοι αθλητές δεν το έχουν νιώσει αυτό;!;! Πόσοι αθλητές παλεύουν μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο ώστε να γίνουν όσο πιο καλά μπορούν για να συμμετάσχουν στον αυριανό αγώνα;; Με κίνδυνο τις πιο πολλές φορές να τραυματιστούν περισσότερο ή να μην αποδώσουν αυτό που μπορούν. Αλλά… η κριτική πάντα είναι ίδια, αμείλικτη και σκληρή. Όπως πρέπει να είναι. Γιατί στο αποτέλεσμα δεν χωράει η προσωπική θυσία, μας νοιάζει μόνο η νίκη, δεν θέλουμε ήρωες. Οι ήρωες είναι νεκροί!!! «Αν δεν μπορεί να παίξει να μείνει εκτός, μόνο κακό κάνει στην ομάδας μας». Αν μείνεις όμως εκτός και δεν παίξεις, τότε η κριτική επανέρχεται το ίδιο σκληρή «γιατί δεν έπαιξε, τόσα λεφτά παίρνει.. Δεν τον νοιάζει η ομάδα, αλλά ο εαυτός του γιατί θέλει να είναι καλά για να βρει συμβόλαιο και τη νέα χρονιά». Όλα αυτά μόνο σε περίπτωση ήττας, γιατί στη νίκη τα πάντα ανατρέπονται και γίνεσαι ο ένας και μοναδικός.
Πόσα περνάνε από το μυαλό ένος αθλητή που όλη του η περιουσία είναι το κορμί του;; Ένα πράγμα μόνο δεν μπορεί να διαχειριστεί και δεν ξέρει τι να κάνει όταν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, το να πονάει!! Γιατί εξαρτάσαι από κάποιον άλλον.. Δεν είσαι εσύ αυτός που έχει την μπάλα στα χέρια του και μπορεί να αποφασίσει τι θα κάνει. Δεν είσαι εσύ που έχεις κάνει τόσες ώρες προπόνηση, που έχεις δουλέψει άπειρες ώρες πάνω στα συστήματα και σε αυτοματισμούς κρίνοντας το αποτέλεσμα με κάποια δική σου επιλογή.
Δεν είναι η τύχη, η μοίρα ή η κακιά στιγμή. Απλά ήταν να γίνει και ο πιο δυνατός είναι αυτός που συνεχίζει. Γιατί τα πιο σοβαρά εμπόδια σε έναν αθλητή είναι οι τραυματισμοί και πόσο θα δουλέψει για να τους ξεπεράσει!
Πόσες φορές βλέπω τον γιο μου να παίζει και να γονατίζει με δύναμη στο πάτωμα και εγώ να πονάω από μέσα μου, αλλά αυτός χαμογελάει. Εκείνη την ώρα πάντα σκέφτομαι «ρε αδερφέ εσύ από πότε έχεις να γονατίσεις; Γιατί πρέπει πάντα να προσέχεις να μην κάνεις τίποτα που θα σε κάνει να τραυματιστείς και να μην είσαι καλά την επόμενη μέρα στην προπόνηση;;».
Πόσοι αθλητές κάθε πρωί που ξυπνάνε δεν μπορούν να περπατήσουν μέχρι να ζεσταθεί το σώμα τους, αλλά αυτό δεν τους πτοεί και κάθε μέρα προσπαθούν να γίνουν ακόμη καλύτεροι και ας πονάνε όλο και περισσότερο.
Με ρωτάνε αν θέλω ο γιος μου να γίνει μπασκετμπολίστας και τους απαντώ «μόνο αν θέλει εκείνος, δεν θα τον πιέσω». Η αλήθεια είναι ότι απλά δεν θέλω να πονέσει όσο εγώ. Αλλά από την άλλη, όλα αυτά είναι που κάνουν τη στιγμή της επιτυχίας να έχει τόση αξία και να θέλεις συνέχεια να πρωταγωνιστείς. Αυτά τα βράδια του πόνου είναι που σε κάνουν πιο δυνατό ψυχικά και που σου θυμίζουν να μην τα παρατήσεις ποτέ.
Αυτό θα του πω όταν μεγαλώσει «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»…
athletes.gr
